• Alkoholizm
• Uzależnienie od palenia (uzależnienie od nikotyny)
• Uzależnienie od kofeiny
• Uzależnienie od benzodiazepin (składników leków)
• Uzależnienie od adrenaliny
• Narkomania (narkotyki, używki, rozcieńczalnik,  konopie)
• Zaburzenia odżywiania – napadowe objadanie się
• Uzależnienie od cukru i innej niezdrowej żywności,  tłuszczu zwierzęcego, hydrolizatu białka itd.

W kwestii (pomijając uzależnienia od czynności, o których będzie w innym artykule) merytorycznej uzależnienie (nałóg) jest to fizyczne używanie substancji, które powoduje poważne objawy, gdy substancja jest używana wielokrotnie, zwiększana jest jej ilość, a gdy staje się bezużyteczna, wzrasta niekontrolowana chęć zażywania. Jest to stan, który prowadzi do pogorszenia stanu psychicznego i czasami zaburzeń somatycznych.

Początki uzależnienia

Ludzie mogą początkowo związać się z narkotykami i alkoholem z wielu różnych powodów, takich jak ciekawość, akceptacja społeczna, chęć spędzenia miło czasu lub złagodzenia innych problemów, takich jak stres, lęk czy depresja. Jednak dla niektórych osób używanie narkotyków i alkoholu może stać się czymś więcej niż tylko dorywczym zachowaniem.

Kiedy uzależnienie jest problemem?

Częstotliwość zażywania lub ilość zażywanych substancji nie decyduje o tym, czy dana osoba ma problem z narkotykami lub alkoholem. Chodzi raczej o konsekwencje zażywania. Jeśli w życiu zaczynają się pojawiać problemy, to używanie substancji mogło przejść od zachowania swobodnego do problemowego, gdzie ich używanie przestaje być dobrowolne, a zaczyna być potrzebą psychiczną i fizyczną.

Niektóre obszary życia danej osoby, na które może to mieć wpływ, to związki; kłótnie z partnerami mogą się nasilać, można stracić przyjaciół. Może dojść do zaniedbania obowiązków, co może mieć wpływ na pracę, życie domowe lub naukę. Podejmowanie ryzyka może wzrosnąć, takich jak seks bez zabezpieczenia lub jazdy po pijanemu, a w rezultacie kłopoty prawne mogą wystąpić.

Czynniki sprzyjające uzależnieniom

• Czynniki osobiste – Czynniki osobiste to przede wszystkim stan psychiczny, działanie funkcji układu nagrody, zahamowanie w wyższym mózgu, a także cechy charakteru sprzyjające uzależnieniom.
• Impulsywność – Impulsywność jest cechą która polega na podejmowaniu szybkich działań w celu zaspokojenia natychmiastowego pragnienia, nawet jeśli może to mieć niekorzystne konsekwencje w przyszłości.
• Czynniki docelowe – Wywoływanie euforii, objawy odstawienia
• Czynniki środowiskowe – Łatwość pozyskiwania substancji.

Objawy problemów z uzależnieniem

Używanie narkotyków i alkoholu może przekroczyć granicę od zwykłego używania do nadużywania, ponieważ może się wydawać, że jest odpowiedzią na potrzebę; zwiększenia pewności siebie, zaprzestania odczuwania stresu lub depresji, lub odrętwienia bólu psychicznego. Może działać jako coś, co wypełnia emocjonalną pustkę. Jednak uczucie ulgi uzyskane dzięki tym substancjom jest tylko tymczasowe, ponieważ uzależnienie jest objawem głębszych problemów emocjonalnych, a przyczyny leżące u podstaw potrzeby ich zażywania nie zostały uwzględnione.

Objawy uzależnienia dzieli się na objawy psychologiczne (tzw. „uzależnienie psychiczne”) oraz fizyczne objawy odstawienia (tzw. „uzależnienie fizyczne”). Psychologiczne uzależnienie występuje we wszystkich substancjach (w tym tych zawartych w żywności, takiej jak kofeina i cukier) i działaniach, ale fizyczne uzależnienie nie zawsze występuje we wszystkich uzależnieniach. Fizyczne uzależnienie to przede wszystkim problem w przypadku narkotyków, alkoholu i tym podobnych substancji.

• Psychiczna zależność – wyeliminowanie używania substancji staje się niemożliwe. Przerwanie stosowania powoduje silny dyskomfort jako objaw wycofania psychicznego i obserwuje się zachowania takie jak poszukiwanie odpowiedniej substancji.
• Fizyczne uzależnienie – pojawiają się objawy odstawienia, takie jak drgawki, mogą pojawić się po zaprzestaniu stosowania. Wiadomo, że występuje głównie w alkoholu, morfinie, nikotynie i kwasie barbiturowym.

Wpływ osoby uzależnionej na otoczenie

Uzależniony nie tylko szkodzi sobie, ale także zwykle oddziałuje na  społeczeństwo, wiele uzależniających narkotyków jest zabronionych przez prawo z tego względu.

• Uzależnieni mają często obsesję tylko na punkcie uzyskania substancji/działania, łatwo porzucają inne obowiązki społeczne, tracą motywację do nauki i pracy. W rezultacie są skłonni do popełniania czynów przestępczych lub pożyczania pieniędzy w celu uzyskania środków na zdobycie środków.
• Zanim pacjent wpadnie w tarapaty i zwróci się o pomoc medyczną, w tarapatach często znajduje się jego otoczenie.
• Przymusowe leczenie osoby, która nabawiła się uzależnienia, jest kosztem publicznym.

Psychoterapia uzależnień od substancji psychoaktywnych

Psychoterapia i doradztwo mogą pomóc zbadać korzenie tego, co leży u podstaw potrzeby zażywania narkotyków i alkoholu, zapewniając zrozumienie i jasność. Może to prowadzić do zdrowszych sposobów radzenia sobie z tymi problemami i większego poczucia dobrobytu.

Psychoterapia jest jednym z podstawowych kroków w leczeniu każdej formy uzależnienia. Nawet najskuteczniejsze nowoczesne leki nie przyniosą pożądanego efektu, jeśli sam pacjent tak naprawdę nie chce pozbyć się choroby. Nie ma jednak jednolitego programu psychoterapii uzależnień, schemat leczenia powinien być zawsze dostosowany do konkretnej osoby, biorąc pod uwagę typ jej osobowości, czas trwania uzależnienia, jego formę i szereg innych czynniki. Wybrani terapeuci z naszej bazy mają wieloletnie doświadczenie we wspieraniu osób, które cierpią z powodu uzależnienia od narkotyków i alkoholu.

W przypadku uzależnień zaleca się również udział w grupach samopomocowych, gdzie osoby z podobnymi problemami mogą dzielić się swoimi doświadczeniami (zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi), rozmawiać o trudnościach pojawiających się w procesie terapii, opowiadać o sukcesach. To na tej zasadzie „działa” jeden z najsłynniejszych programów rehabilitacyjnych „12 kroków” (w klubie AA).

Psychoterapia podtrzymująca

Nawet po zakończeniu rehabilitacji nadal istnieje ryzyko nawrotu. Załamanie, które może być wywołane różnymi stresującymi sytuacjami, może doprowadzić do nawrotu do uzależnienia. Dlatego zalecane jest, aby nadal spotykał się z terapeutą na tzw. terapii podtrzymującej. Pomoże to nie tylko uniknąć nawrotów, ale także poradzić sobie z nieuniknionymi problemami psychologicznymi, które pojawiają się podczas poszukiwania nowej pracy, spotkań z kolegami i nawiązywania relacji w rodzinie.

Bulimia nervosa to zaburzenie odżywiania polegające na nieprawidłowym spożywaniu pokarmów. To zaburzenie odżywiania charakteryzujące się powtarzającymi się napadami przejadania się, a przy tym do nadmiernej troski o kontrolę masy ciała, co prowadzi do podjęcia ekstremalnych środków mających na celu zmniejszenie wpływ tego, co się zjadło masę ciała. W takim przypadku po gwałtownym jedzeniu i piciu wykonuje się działania wyrównawcze, takie jak:

• wywoływanie wymiotów,
• stosowanie środków przeczyszczających,
• lewatywy,
• moczopędnych,
• narkotyków,
• stosuje się nadmierny wysiłek fizyczny,
• ewentualnie post.

Dwa najbardziej znane obecnie zaburzenia odżywiania to anoreksja (jadłowstręt psychiczny) i bulimia. Łatwo jest myśleć o jadłowstręcie psychicznym i bulimii jako o zjawiskach sprzecznych, ale istnieje około 60-70% przypadków przejścia z anoreksji do bulimii. Niektórzy nawet uważają się, że jest to ta sama choroba w różnych stadiach. Dlatego jedynym wskaźnikiem, który odróżnia jadłowstręt psychiczny od bulimii, jest to, czy masa ciała jest utrzymywana na normalnym minimum.

Wbrew temu, co się ogólnie sądzi, osoby z bulimią psychiczną wykonują czynności wyrównawcze, więc niekoniecznie są otyłe i wiele osób ma prawidłową wagę. Większość utrzymuje swoją wagę poprzez wymioty, a następnie poszczenie i dietę.

Bulimia objawy

Generalnie istnieją trzy główne objawy bulimii:

• Przejadanie się (czyli niekontrolowane spożywanie pokarmów w dużych ilościach), atakom przejadania się towarzyszy uczucie rozdzierającego głodu, ogólne osłabienie, a także ból w nadbrzuszu. Do typowych ataków można zaliczyć:
  • napadowe wchłanianie dużej ilości pokarmu (nagle pojawia się apetyt);
  • stałe odżywianie (osoba je bez przerwy);
  • nocne posiłki (w nocy zdarzają się napady głodu).
• Regularne stosowanie metod mających na celu wpływ na wagę i sylwetkę ciała, takich jak oczyszczanie przewodu pokarmowego (wymioty, nadużywanie środków przeczyszczających), ścisła dieta lub posty, wyczerpujący wysiłek fizyczny.
• Nadmierna zależność samooceny od sylwetki i masy ciała.

Bulimia występuje w niektórych chorobach ośrodkowego układu nerwowego, układu hormonalnego, zaburzeniach psychicznych. Wielu ekspertów uznaje to za formę samookaleczenia. Pacjenci z bulimią mają zazwyczaj prawidłową wagę i zwykle bark świadomości powagi swojego stanu.

Nadmierne jedzenie i wymuszone opróżnianie żołądka, w połączeniu z osłabieniem układu nerwowego lub charakteru, może prowadzić do poważnych powikłań: od neurastenii, zerwania relacji z bliskimi i utraty zainteresowania życiem po uzależnienia.

Przyczyny bulimii

Przyczyny objadania się obejmują przyczyny psychiczne (np. frustracja). Osoba taka ma nieodparte pragnienie jedzenia, ale jednocześnie ma lęk przed otyłością i silną chęć schudnięcia.

Emocje związane z przejadaniem się są tak niekontrolowane, że mogą łatwo przewyższyć determinację spowodowaną lękiem przed otyłością, co powoduje kolejny atak przejadania się.  Dodatkowo poczucie odpowiedzialności i porażki u tych, którzy właśnie się przejedli, znacznie obniża ich samoocenę. W przeciwieństwie do jadłowstrętu psychicznego (anoreksji), pacjenci z bulimią, częściej zgłaszają się po pomoc samodzielnie, co znacznie ułatwia interwencję w leczeniu.

Istnieje też teza, że ludzie z takim zaburzeniami nie mają chorób związanych z apetytem, ale jest to patologia samooceny związana z tym, jak ludzie się postrzegają. Pacjenci z zaburzeniami odżywiania mają fundamentalnie negatywne odczucia na temat siebie i jest zrozumiałe, że za nieprawidłowymi zachowaniami żywieniowymi kryje się niejasne zwątpienie w siebie, niska samoocena i inne tego typu sprawy.  Zaburzenia odżywiania manifestują się często jako zaburzenie osobowości typu borderline, zaburzenie osobowości narcystycznej lub jako częściowy objaw tych zaburzeń osobowości.

Objawy towarzyszące bulimii

Pacjenci z bulimią psychiczną mają objawy depresyjne i zaburzenia nastroju, takie jak dystymia, depresja atypowa i zaburzenia lękowe, które powinny ustąpić po skutecznym leczeniu bulimii. Objawy fizjologiczne związane z wymiotami obejmują

• obrzęk,
• krwawiące dziąsła,
• odwodnienie,
• obrzęk ślinianek,
• próchnica lub erozja szkliwa zębów.,
• uszkodzenia jamy ustnej i przełyku.
• uszkodzenia żołądka,
• zgaga,
• niestrawność,
• odwodnienie,
• wzdęcia,
• osłabione czynności nerek i serca z powodu zaburzeń elektrolitowych,
• dysfunkcje wątroby,
• zaburzenia miesiączkowania,
• suchość skóry,
• ogólne złe samopoczucie, słabość i wyczerpanie,
• przekrwione oczy.

Leczenie bulimii? – leki, psychoterapia, inne…

Bulimia jest bardzo poważnym zaburzeniem, w najgorszym przypadku może doprowadzić do popełnienia samobójstwa z powodu wstrętu – niechęci do siebie, prawdopodobieństwo to jest zwykle wyższe niż w przypadku jadłowstrętu psychicznego (anoreksja). Pacjenci z bulimią mają różne schorzenia, które są odwracalne dzięki kompleksowemu podejściu do leczenia. Leczenie powinno być najlepiej nadzorowane przez psychoterapeutę, psychiatrę  czasem dodatkowo lekarza i dietetyka.

Stabilizacja stanu pacjenta jest głównym pierwszym celem, jeśli dana osoba znajduje się w stanie zagrożenia życia. Podstawowe cele leczenia ukierunkowane są na fizyczne i psychiczne potrzeby pacjenta w celu przywrócenia zdrowia fizycznego i normalnego przyjmowania pokarmu. Dobrze zbadaną formą leczenia bulimii jest psychoterapia, której celem jest uczynienie pacjenta odpowiedzialnym za kontrolowanie swojej diety. Pacjenci prowadzą ewidencję, odnotowują spożywane pokarmy i odnotowują napady wymiotów; starają się zidentyfikować zewnętrzne bodźce lub zmiany emocjonalne, które poprzedzają pojawienie się pragnienia przejadania się, w celu dalszego wykluczenia lub uniknięcia tych czynników. Procedury są stosowane w celu zmniejszenia ograniczeń żywieniowych oraz rozwijania umiejętności poznawczych i behawioralnych w celu radzenia sobie z napadami objadania się. Pacjentów uczy się rozpoznawać i zmieniać dysfunkcyjne myśli i postawy dotyczące własnej sylwetki, masy ciała i odżywiania, a także wszelkie dysfunkcjonalne myśli i postawy, które przyczyniają się do powstawania negatywnych emocji wywołujących napady objadania się.

Jeśli podejrzewasz, że Ty lub ktoś, kogo znasz, ma zaburzenia odżywiania (bulimię, albo jakieś inne) – osoba ta, na przykład jest niezdrowo zaabsorbowana swoją wagą i rozmiarami i/lub wydaje się być bardzo zainteresowana jedzeniem – jest to często sygnał, by zwrócić się o pomoc do wybranego psychoterapeuty. Zaburzenia odżywiania ze względu na swój wyniszczający dla organizmu charakter, są z biegiem czasu coraz bardziej niebezpieczne.

Zachowania związane z nadużywaniem substancji i zaburzeniami odżywiania nie są uważane za samookaleczenia, ponieważ skutki uboczne związane z uszkodzeniem tkanki pojawiają się w sposób niezamierzony. Ryzyko samobójstwa wśród osób, które się samoookaleczają, jest wysokie – 40-60% wszystkich samobójstw towarzyszy samookaleczeniu. Jednak w większości przypadków funkcjonuje, nietrafne jest założenie, że osoby skłonne do samookaleczeń są również potencjalnymi samobójstwami.

Przyczyny samookaleczeń

Często ludzie nie potrafią zwerbalizować sensu samookaleczeń, jednak na ogół zauważają, że przynosi im to pewną ulgę, uwalnia od negatywnych uczuć i wewnętrznego napięcia, którego nie można się pozbyć w żaden inny sposób…

W większości przypadków samookaleczenie jest reakcją na silny emocjonalny, psychiczny ból. Z uwagi na to, że uwaga pacjenta przestawia się na odczuwanie bólu fizycznego, ból emocjonalny zostaje przytępiony – uczucia depresji, poczucia winy, niepokoju, stresu, bolesne wspomnienia mogą chwilowo być złagodzone. Sprzyjają temu również endorfiny, substancje naturalnie uwalniane w organizmie podczas urazów fizycznych, które mogą zmniejszać ból i poprawiać ogólne samopoczucie. Jednak po ustąpieniu bólu fizycznego i zaprzestaniu działania endorfin, cierpienie emocjonalne powraca, co pociąga za sobą konieczność wielokrotnego powtarzania samookaleczeń. Z biegiem czasu samookaleczenie często staje się nawykiem.

W większości przypadków samookaleczenie jest reakcją na intensywny stres emocjonalny i psychiczny. Z uwagi na to, że uwaga pacjenta przestawia się na odczuwanie bólu fizycznego, ból emocjonalny zostaje chwilowo przytępiony. Uczucia takie jak przygnębiony nastrój, poczucie winy, niepokój, stres i bolesne wspomnienia mogą zostać chwilowo złagodzone. Sprzyjają temu również endorfiny, substancje naturalnie uwalniane w organizmie podczas urazów fizycznych, które mogą zmniejszać ból i poprawiać ogólne samopoczucie. Jednakże, gdy ból fizyczny ustąpi i endorfiny nie są już obecne, stres psychiczny ponownie uderza, zmuszając do powtórzenia samookaleczeń. Samookaleczanie często staje się z czasem nawykiem.

W niektórych przypadkach samookaleczenie jest spowodowane poczuciem wewnętrznej emocjonalnej pustki, straty, samotności. W tym przypadku ból fizyczny pomaga pacjentowi poczuć, że wciąż żyje. Ten stan pustki może wystąpić zarówno u osoby zdrowej, jak i być spowodowany zaburzeniem psychicznym. Niektórzy pacjenci stosują samookaleczenia jako sposób na złagodzenie agresji.

Często samookaleczenie jest spowodowane poczuciem winy, rzeczywistym lub domniemanym. W takim przypadku pacjent karze się samookaleczeniem. Pacjenci opisują swój stan w następujący sposób: „Musiałem zrobić sobie krzywdę, ukarać się za to, jak okropną osobą, którą uważałem, i rozproszyć mgłę w mojej głowie. Gdy tylko zrobiłem sobie krzywdę, znów poczułem kontrolę, poczułem spokój, jakby w mojej głowie został naciśnięty przycisk resetowania”.

Nastolatki, które popełniają samookaleczenia, często wycinają na skórze słowa związane z poczuciem winy, takie jak: „głupi”, „przegrany”, „gruby” itp.

Innym powodem samookaleczenia jest zwrócenie uwagi na siebie, zaspokojenie pewnych potrzeb, o których zaspokojenie pacjent z jakiegoś powodu nie może poprosić lub których zaspokojenia inni odmawiają. Takie samookaleczenia można łatwo rozpoznać po rozgłosie (samookaleczenia z innych przyczyn są zwykle ukryte). Na przykład, gdy osoba chora psychicznie w szpitalu żąda czegoś od członka personelu, wiadomo, że samookaleczenie jest powszechnym wyrazem żądania lub szantażu.

Zachowania autodestrukcyjne mogą być przejawem rytuałów i wierzeń.

W przypadku schizofrenii samookaleczenie może być spowodowane halucynacjami imperatywnymi (rozkazującymi). W takich przypadkach osoba słyszy rozkazy zranienia się, czemu nie może się oprzeć.

Rodzaje samookaleczeń

Samookaleczenie może obejmować:

• nacięcia na skórze;
• oparzenia;
• ciosy;
• nadużywanie alkoholu, narkotyków i narkotyków;
• odmowa jedzenia lub wody;
• obsesyjne pragnienie wyrywania włosów na głowie i ciele (trichotillomania);
• drapanie skóry (dermatillomania);
• kontakt z gorącymi przedmiotami;
• skakanie z wysokości;
• ukąszenia zwierząt.

Samookaleczenie, a psychika – co się dzieje w duszy?

Samookaleczanie jest często używane jako sposób radzenia sobie z trudnymi i bolesnymi uczuciami. Fizyczne ataki na własne ciało mogą czasami być sposobem radzenia sobie z trudnymi emocjami, uczuciami i relacjami, które wydają się niemożliwe do opanowania. Poczucie izolacji, oderwania od życia, bezwartościowości, złości lub braku kontroli może prowadzić do podejmowania prób ucieczki, w patologiczne kontrolowanie trudnych myśli i uczuć poprzez samookaleczanie. W ramach psychoterapii pomagamy pacjentom wyrażać, przetwarzać i regulować emocje i uczucia, dzięki czemu pacjent czuje się mniej przytłoczony. Psychoterapia pomaga opracować skuteczne strategie radzenia sobie z trudnymi przeżyciami.

Samookaleczenia – psychoterapia

Samookaleczenie można wyleczyć poprzez usunięcie wewnętrznych przyczyn, które spowodowały emocjonalny ból i poczucie wyniszczenia, które doprowadziły do ​​samookaleczenia. Aby to zrobić, psychologowie i psychoterapeuci muszą najpierw zidentyfikować tę wewnętrzną przyczynę (przyczyny) w rozmowach z pacjentem. Następnie należy indywidualnie dobrać najskuteczniejszą psychoterapię dla tego pacjenta, mającą na celu wyeliminowanie przyczyny samookaleczeń.

W trakcie terapii z wybranym psychoterapeutą, do czasu wyeliminowania wewnętrznej przyczyny samookaleczeń (jej poszukiwanie i eliminacja może trwać długo), zaleca się pacjentowi stopniowe zastępowanie działań autodestrukcyjnych innymi, mniej traumatycznymi.

Czasem do terapii dołączane są przez psychiatrę leki przeciwdepresyjne i uspokajające, które są z powodzeniem stosowane w zmniejszaniu depresji w trakcie leczenia samookaleczeń. W przypadku samookaleczenia na tle schizofrenii, w leczeniu również stosuje się leki.

Ważne jest okazanie wsparcia ze strony rodziny i przyjaciół pacjenta. Omówienie uczuć, przyjacielskie i oparte na zaufaniu relacje w rodzinie mają ogromne znaczenie.

Leczenie zaburzeń odżywiania: Kraków, Trójmiasto, Warszawa

Zaburzenia odżywiania to w obecnych czasach bardzo częste choroby psychiczne, co nie znaczy jednak że zawsze są dobrze rozpoznane.

Obecnie w cywilizacjach rozwiniętych przy praktycznie nieograniczonym dostępnie do dóbr spożywczych ludzie mają coraz większe trudności z jedzeniem. Nie stanowią one obecnie jedynie jedynie źródła energii potrzebnej do życia. Pokarm często staje się obiektem zastępczym w wielu kwestiach.

Istnieje wiele dolegliwości związanych z nieprawidłowym jedzeniem:

• Jadłowstręt psychiczny (Anoreksja nervosa):  Towarzyszące cierpienie z powodu subiektywnie odczuwanej nadmiernej wagi ciała i konieczność utrzymania jak najlżejszej wagi ciała. Często odzwierciedla się w głodówkach, nadmiernych wysiłkach fizycznych mających na celu zmniejszenie wagi. Osoby dotknięte tym zaburzeniem mają często nierealistyczne poglądy na temat własnego wyglądu i wagi.  Choroba zwykle objawia się w 16-17 roku życia, ale nie jest to regułą.
• Żarłoczność (bulimia nervosa): Osoby dotknięte tą chorobą próbują kontrolować wagę, z jednej strony się często przejadają, a następnie z drugiej strony oczyszczają organizm poprzez wymioty, lub za pomocą środków przeczyszczających – innych leków, leków moczopędnych, jak i też późniejszego postu. Choroba pojawia się najczęściej w 18/19 roku życia choć jak powyżej nie stanowi to żadnej reguły.
• Niepohamowany apetyt: Chorzy czują potrzebę przejadania się.
• Inne: Są inne znane (i mniej rozpoznane) zaburzenia odżywiania, np. opisana tutaj ortoreksja.  W podejściu psychoterapeutycznym leczenie jest często podobne.

W zaburzeniach odżywiania – oprócz jasnych dolegliwości utrudniających codzienne życie – trzeba brać pod uwagę także to,  że nieprawidłowy stosunek do jedzenia i różne zmiany w diecie  mogą doprowadzić do uszkodzenia fizjologicznego funkcjonowania organizmu. Istnieją także negatywne skutki społeczne związane z zaburzeniami odżywiania.

Przyczyny…

Nie można jednoznacznie określić co jest przyczyną danego zaburzenia, każdy pacjent to zupełnie osobna 'książka’, którą psychoterapeuta musi przeczytać i przeanalizować. Możemy jedynie zebrać czynniki które sprzyjają wyzwoleniu tych zaburzeń są wśród nich:

• Presja społeczna, aby być chudym.
• Przymus profesjonalnej prezencji w środowisku np. pracy.
  
• Czynniki wynikające z wywiadu rodzinnego:  depresja,  uzależnienia, naciski rodzinne.
• Inne cechy psychologiczne, takie jak obsesje lub potrzeba bycia perfekcjonistą.
• Niepokoje.
• Kwestie samooceny.
• Trauma, żałoba i strata.
• Seksualne lub  emocjonalne nadużycia.
  
• Stres.
• Problemy z dojrzałością,  gdy zbliża się nieuniknione bycie dorosłym.

Jak psychoterapia może pomóc w przypadku zaburzeń odżywiania?

Przede wszystkim musisz wiedzieć ze psychoterapia to nie jest kolejna tabletka…  nie ma tu żadnego błyskawicznego remedium. Zaburzenia jedzenia często wynikają z głębokich ran, deficytów z przeszłych lat Twojego życia.

Nie dostaniesz też zestawu ćwiczeń, ani też kolejnej diety, dostaniesz natomiast wsparcie w przeżywaniu rzeczywiści. Podróż w głąb Ciebie, pozwoli w długim czasie odkryć jakie są prawdziwe źródła tego, czego tak w zasadzie poszukiwałaś/eś a uciekałaś/eś w zaburzeniach odżywiania. Jeżeli Aby Twoja współpraca z terapeutą była bardziej owocna pamiętaj o tych zasadach.

Pamiętaj że terapeuta ma obowiązek zachować tajemnicę zawodową, zadaniem terapeuty podczas takiej terapii jest danie Tobie czasu i przestrzeni do odkrycia przyczyn dla których trudności z jedzeniem istnieją…