Zapisalam moja corke do psychotrrapeutki poniewaz w cuagu 2 lat sie samookaleczyla 2x. Dodam ze tata jej jest wysokofunkcjonujacym alkoholikiem ale ona twierdxo ze nue to byl powod.Corka chodzi do psychotherapeuti ale nie czuje sie komfortowo przy niej. Dodam ze dobrze sie uczy . Chce zrezygniwac z tej Pani ale czy ona moze hdzies to zglosc . Dodam ze sesje sa drugie I ona chce zeby chodzila kilka razy w tygodniu. Proszę o pomoc

Dziękuję za zwrócenie się do nas z tym problemem. Jesteśmy przekonani, że jako rodzic, Pani priorytetem jest zapewnienie odpowiedniej opieki i wsparcia swojej córce. To, że zdecydowała się Pani skorzystać z pomocy psychoterapeuty, jest ważnym krokiem w kierunku jej zdrowia emocjonalnego.

Jeśli Pani  córka nie czuje się komfortowo z obecną terapeutką, warto rozważyć poszukiwanie innego specjalisty, z którym będzie się czuła lepiej. Dobry terapeuta powinien stworzyć atmosferę zaufania i bezpieczeństwa, a zrozumienie między terapeutą a pacjentem jest kluczowe dla skutecznej terapii.

Jeżeli chodzi o obawy związane z ewentualnym zgłoszeniem sytuacji przez terapeutkę, warto pamiętać, że psychoterapeuci mają obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej. Informacje na temat pacjenta mogą być ujawnione jedynie w przypadkach, gdy istnieje zagrożenie dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób. W innych przypadkach, terapeuta musi uzyskać Twoją zgodę, aby móc udostępnić informacje na temat Twojej córki.

Jeśli zdecydujesz się na zmianę terapeuty, warto rozmawiać z kilkoma specjalistami, aby znaleźć tego, który będzie najbardziej odpowiedni dla Twojej córki. Upewnij się, że terapeuta ma odpowiednie kwalifikacje oraz doświadczenie w pracy z młodzieżą i problemami, z którymi się zmaga Pani córka.

W międzyczasie, warto utrzymywać otwartą komunikację z córką, słuchać jej potrzeb i uczuć. Zapewnij jej wsparcie i zrozumienie oraz zachęcaj do wyrażania swoich emocji.

Życzymy wam powodzenia w poszukiwaniu właściwego wsparcia dla Pani córki. Proszę pamiętać, że proces terapii może być czasami trudny i wymaga cierpliwości, ale jest to kluczowe dla jej zdrowia i dobrostanu.

Kilka wskazówek jak znaleźć dobrego terapeutę dla dziecka:

1. Skorzystaj z polecenia: Zapytaj znajomych, rodziny, lekarza rodzinnego lub innego specjalisty o polecenie dobrego psychoterapeuty. Osoby z doświadczeniem w kontaktach z terapeutami mogą polecić sprawdzonych specjalistów.
2. Sprawdź kwalifikacje: Upewnij się, że terapeuta posiada odpowiednie kwalifikacje, takie jak dyplom ukończenia studiów wyższych z psychologii lub medycyny oraz certyfikat ukończenia szkolenia z psychoterapii. Możesz również sprawdzić, czy terapeuta jest członkiem jakiegoś renomowanego towarzystwa psychoterapeutycznego.
3. Doświadczenie: Zwróć uwagę na doświadczenie terapeuty w pracy z młodzieżą i problemami, z którymi się zmaga Twoja córka. Terapeuta z odpowiednim doświadczeniem będzie lepiej przygotowany do pomocy w jej sytuacji.
4. Specjalizacja: Niektórzy terapeuci specjalizują się w konkretnych problemach lub terapiach, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, terapia rodzinna czy terapia oparta na związku. Dobrze jest zorientować się, jaki rodzaj terapii oferuje dany terapeuta i czy jest on odpowiedni dla Twojej córki.
5. Pierwsze spotkanie: Umów się na wstępne konsultacje z kilkoma terapeutami, aby ocenić, z którym z nich Twoja córka czuje się najbardziej komfortowo. Ważne jest, aby znaleźć terapeutę, z którym będzie mogła nawiązać relację opartą na zaufaniu i zrozumieniu.
6. Opinie: Poszukaj opinii na temat potencjalnych terapeutów w Internecie lub zapytaj innych pacjentów o ich doświadczenia. Pamiętaj jednak, że każda osoba może mieć inne oczekiwania i doświadczenia, dlatego nie zrażaj się negatywnymi opiniami, jeśli większość jest pozytywna.
7. Koszty: Porównaj ceny usług oferowanych przez różnych terapeutów, aby znaleźć specjalistę, który oferuje usługi w przystępnej cenie. Niektórzy terapeuci oferują również elastyczne warunki płatności lub zniżki dla osób o niższych dochodach.
8. Dostępność: Sprawdź dostępność terapeuty i ustal, czy będzie w stanie zapewnić regularne spotkania w dogodnych dla Twojej córki terminach.

Pamiętaj, że proces poszukiwania odpowiedniego terapeuty może zająć trochę czasu, ale warto poświęcić ten czas, aby znaleźć specjalistę, który najlepiej odpowiada potrzebom dziecka. Zaufanie, komfort i odpowiednie podejście terapeuty mogą być kluczowe dla skuteczności terapii i dobrostanu emocjonalnego dziecka.

W trakcie terapii, utrzymuj otwartą komunikację z dzieckiem na temat  postępów i ewentualnych problemów, które mogą się pojawić. To pozwoli Wam obu monitorować skuteczność terapii i podejmować odpowiednie kroki, jeśli zajdzie taka potrzeba

Czy jest możliwe aby czlowiek nigdy w życiu w nikim nie zakochał się romantycznie. Jestem osobą która w życiu raczej nie \\\”latała\\\” za związkami, w sumie spotykałam się może z 2 chłopakami, nigdy nie bylam w związku. Mam 21 lat. Nie nawiązuje nowych relacji raczej bardziej dzieje się to w związku ze zmianą pracy, szkoły itp. Nigdy nie czułam do nikogo chemii, jasne jak poznam jakiegoś chlopaka Mam Automatyczne mysli w głowie, fajny, chciałabym go lepiej poznać być bliżej (jakies całowanie, przytulanie, bliższa relacja) ale dzieje się to na poziomie bardziej mysli niż jakies chemii. Ostatnio przeczytałam o aromatycznosci, że jest to orientacja romantyczna- czy naprawdę tak jest? Jest to wrodzone i taka osoba nigdy się nie zakochuje? Czy świadczy to może o jakiś zranieniach, traumCh, problemach międzyludzkich, i przez to czlowiek nie potrafi się zakochac? Zastanawia mnie jak to jest- czy rzeczywiście ktoś się rodzi aseksualny i nie jest w stanie się zakochac (często nie chce, nie jest to tej osobie potrzebne i po prostu się nie zakochuje ROMANTYCZNIE) czy może wlasnie wynika to z jakiś zranień problemów? Moglabym prosić o wytłumaczenie tego terminu i jak to jest z tą miłością (też czytalam na forach o ludziach którzy nigdy nie byli zakochani (I chodzi mi o relacje romantyczne) więc coś takiego rzeczywiście występuje ale właśnie zastanawiam się czy jest to słusznie utozsamiane z aromatycznoscia czy może właśnie jest to związane z jakimiś zranieniami i problemami?

Aromantyczność to orientacja romantyczna, w której osoba nie odczuwa pociągu romantycznego ani nie pragnie nawiązywania romantycznych relacji. Osoba aromantyczna nie musi być jednocześnie aseksualna. Aseksualność to brak atrakcji seksualnej wobec innych osób, ale osoba aseksualna może odczuwać pociąg romantyczny.

Warto zaznaczyć, że orientacje romantyczne, takie jak aromantyczność, mogą być uwarunkowane biologicznie, ale mogą też być efektem doświadczeń życiowych i kontekstu społecznego. Każda osoba jest inna, a przyczyny braku uczuć romantycznych mogą się różnić.

W Twoim przypadku może być tak, że po prostu jeszcze nie spotkałaś osoby, która wywołałaby w Tobie silne uczucia romantyczne. Jest to całkowicie normalne, zwłaszcza biorąc pod uwagę Twój wiek. Niektóre osoby doświadczają uczuć romantycznych później w życiu, inni nigdy.

Możliwe jest również, że rzeczywiście jesteś osobą aromantyczną. Jeśli podejrzewasz, że może to być Twoja orientacja romantyczna, warto poświęcić czas na zrozumienie swoich uczuć i emocji. Aromantyczność nie jest uznawana za zaburzenie ani problem, lecz jako naturalną i ważną część różnorodności ludzkich doświadczeń.

Nie można wykluczyć, że w Twoim przypadku brak uczuć romantycznych jest związany z jakimiś zranieniami lub problemami. Jeśli masz wątpliwości co do swojego życia emocjonalnego, warto porozmawiać z psychologiem lub terapeutą, który pomoże Ci zrozumieć swoje uczucia i ewentualne przyczyny ich braku.

Definicja aromatyczności:

Aromantyczność (z ang. aromanticism) to termin używany w kontekście orientacji romantycznej, opisujący brak pociągu romantycznego oraz pragnienia nawiązywania romantycznych relacji ze strony jednostki. Osoby aromantyczne nie odczuwają romantycznej atrakcji wobec innych, co odróżnia je od osób o innych orientacjach romantycznych, takich jak heteroromantyczność, homoromantyczność czy biromantyczność.

Należy zaznaczyć, że aromantyczność nie jest tożsama z aseksualnością. Aseksualność odnosi się do braku atrakcji seksualnej wobec innych osób, podczas gdy aromantyczność dotyczy braku pociągu romantycznego. Osoba aromantyczna może odczuwać pociąg seksualny, ale nie pragnie angażować się w związki oparte na uczuciach romantycznych.

Nie ma jednoznacznych przyczyn aromantyczności. Uwarunkowania biologiczne, genetyczne, hormonalne czy neurologiczne mogą wpływać na orientację romantyczną, ale także ważne są doświadczenia życiowe, kontekst społeczno-kulturowy oraz wzorce emocjonalne. Aromantyczność, podobnie jak inne orientacje romantyczne, jest częścią naturalnej różnorodności ludzkich doświadczeń.

„najważniejsze – nie jaka choroba, ale jaki człowiek na nią choruje”. Hipokrates

NIGDY nie porównuj terapii swojej i swoich znajomych! Zdarza się czasem, że znajomy chce Ci polecić swojego terapeutę ponieważ jemu pomógł w takiej „danej” sprawie.

Niestety w przypadku wizyt u psychologa dane objawy u każdego mogą oznaczać coś zupełnie innego! W psychoterapii psychodynamicznej każdy objaw może być zupełnie czym innym u źródła. Psychoterapii nie da się porównać do leczenia bólu brzucha spowodowanego np jakimś określonym wirusem – psychoterapia psychodynamiczna to zawsze indywidualny proces. Terapia praktycznie nigdy nie będzie wyglądała jednakowo w pozornie podobnych przypadkach.

Owszem z racji predyspozycji, zainteresowań dany terapeuta może bardziej specjalizować się w  pewnych zaburzeniach niż w innych o czym zapewne przeczytasz na jego stronie internetowej – wizytówce, ale to nigdy nie mówi wiele o terapii, interwencjach jakie będą stosowane.

Co ważne!

Jeśli już mimo wszystko zdecydujesz się iść do jakiegoś terapeuty z polecenia znajomego/znajomej pamiętaj by go koniecznie poinformować o tym fakcie! Terapeuci z grupy lustro.org ze względu na dobro procesu leczenia nie mogą przyjmować dwóch blisko ze sobą spokrewnionych, zaznajomionych osób.

Czujesz przymus częstego mycia rąk?
Wracasz się by po kilka razy sprawdzić czy zamknąłęś/ęłaś drzwi.
Masz obsesyjne, mimowolne myśli dotyczące seksualności lub krzywdzenia innych ludzi?
Często szorujesz dokładnie całe ciało, lub jakąś część ciała ? (zwłaszcza po powrocie z określonych miejsc lub kontaktach z danymi przedmiotami)
Nie możesz zasnąć, wyjść z domu, wykonać danej czynności – zanim nie wykonasz jakiegoś „rytuału”, dzięki któremu zmniejszysz swój lęk?
Brzydzisz się dotykać klamek?

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD – Obsessive Compulsive Disorder), inaczej zwane nerwicą natręctw to zaburzenia lękowe które charakteryzują się narzucającymi się myślami i powtarzającymi się zachowaniami. Zaburzenie to związane jest z początkami okresu dorastania.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne to uczucie ekstremalnego braku komfortu, lęku lub paniki które każą osobie cierpiącej na nie podejmować konkretne czynności i rytuały obsesyjnie. Osoba ta w ten sposób jest w stanie zmniejszyć silny lęk lub duży niepokój. Objawami nerwicy natręctw może być między innymi obsesyjne mycie, czyszczenie, powtarzające się sprawdzanie danej rzeczy, lub awersja w stosunku do niektórych liczb. Innym objawem tych zaburzeń jest zbyt duże skupienie się na niektórych niepokojących, powtarzających się myślach które staja się obsesjami – często mogą być one agresywne seksualne lub religijne – z reguły bardzo natrętne.

Nerwica natręctw charakteryzuje się tym, że przeważnie doskonale zdajemy sobie sprawę z jakiego powodu daną czynność robimy, ale lęk spowodowany brakiem jej wykonania jest na tyle silny, że musimy to zrobić.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne w dużym stopniu wpływają na jakość życia. Jeżeli nie zaradzi się symptomom – objawy mogą stawać się coraz bardziej czasochłonne i mogą powodować coraz większe wyobcowanie się osoby. Osoba zmagająca się z nerwicą natręctw w najcięższej formie ma problem aby w pełni funkcjonować w normalnym życiu. Zaburzenia te mogą także wpłynąć na relacje, obniżenie jakości pracy oraz zmniejszenie jakości życia.

Leczenie Zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, nerwica natręctw  lecznie

Psychoterapia jest bardzo skuteczna w przypadku tego zaburzenia. Poprzez przyglądanie się korzeniom lęku oraz powtarzającym się procesom myślowym, pacjent może otrzymać pomoc w pogodzeniu się z wczesnymi doświadczeniami, które są źródłem tych zaburzeń, co w znacznej mierze łagodzi lub nawet likwiduje trudne objawy.