Zachowania związane z nadużywaniem substancji i zaburzeniami odżywiania nie są uważane za samookaleczenia, ponieważ skutki uboczne związane z uszkodzeniem tkanki pojawiają się w sposób niezamierzony. Ryzyko samobójstwa wśród osób, które się samoookaleczają, jest wysokie – 40-60% wszystkich samobójstw towarzyszy samookaleczeniu. Jednak w większości przypadków funkcjonuje, nietrafne jest założenie, że osoby skłonne do samookaleczeń są również potencjalnymi samobójstwami.

Przyczyny samookaleczeń

Często ludzie nie potrafią zwerbalizować sensu samookaleczeń, jednak na ogół zauważają, że przynosi im to pewną ulgę, uwalnia od negatywnych uczuć i wewnętrznego napięcia, którego nie można się pozbyć w żaden inny sposób…

W większości przypadków samookaleczenie jest reakcją na silny emocjonalny, psychiczny ból. Z uwagi na to, że uwaga pacjenta przestawia się na odczuwanie bólu fizycznego, ból emocjonalny zostaje przytępiony – uczucia depresji, poczucia winy, niepokoju, stresu, bolesne wspomnienia mogą chwilowo być złagodzone. Sprzyjają temu również endorfiny, substancje naturalnie uwalniane w organizmie podczas urazów fizycznych, które mogą zmniejszać ból i poprawiać ogólne samopoczucie. Jednak po ustąpieniu bólu fizycznego i zaprzestaniu działania endorfin, cierpienie emocjonalne powraca, co pociąga za sobą konieczność wielokrotnego powtarzania samookaleczeń. Z biegiem czasu samookaleczenie często staje się nawykiem.

W większości przypadków samookaleczenie jest reakcją na intensywny stres emocjonalny i psychiczny. Z uwagi na to, że uwaga pacjenta przestawia się na odczuwanie bólu fizycznego, ból emocjonalny zostaje chwilowo przytępiony. Uczucia takie jak przygnębiony nastrój, poczucie winy, niepokój, stres i bolesne wspomnienia mogą zostać chwilowo złagodzone. Sprzyjają temu również endorfiny, substancje naturalnie uwalniane w organizmie podczas urazów fizycznych, które mogą zmniejszać ból i poprawiać ogólne samopoczucie. Jednakże, gdy ból fizyczny ustąpi i endorfiny nie są już obecne, stres psychiczny ponownie uderza, zmuszając do powtórzenia samookaleczeń. Samookaleczanie często staje się z czasem nawykiem.

W niektórych przypadkach samookaleczenie jest spowodowane poczuciem wewnętrznej emocjonalnej pustki, straty, samotności. W tym przypadku ból fizyczny pomaga pacjentowi poczuć, że wciąż żyje. Ten stan pustki może wystąpić zarówno u osoby zdrowej, jak i być spowodowany zaburzeniem psychicznym. Niektórzy pacjenci stosują samookaleczenia jako sposób na złagodzenie agresji.

Często samookaleczenie jest spowodowane poczuciem winy, rzeczywistym lub domniemanym. W takim przypadku pacjent karze się samookaleczeniem. Pacjenci opisują swój stan w następujący sposób: „Musiałem zrobić sobie krzywdę, ukarać się za to, jak okropną osobą, którą uważałem, i rozproszyć mgłę w mojej głowie. Gdy tylko zrobiłem sobie krzywdę, znów poczułem kontrolę, poczułem spokój, jakby w mojej głowie został naciśnięty przycisk resetowania”.

Nastolatki, które popełniają samookaleczenia, często wycinają na skórze słowa związane z poczuciem winy, takie jak: „głupi”, „przegrany”, „gruby” itp.

Innym powodem samookaleczenia jest zwrócenie uwagi na siebie, zaspokojenie pewnych potrzeb, o których zaspokojenie pacjent z jakiegoś powodu nie może poprosić lub których zaspokojenia inni odmawiają. Takie samookaleczenia można łatwo rozpoznać po rozgłosie (samookaleczenia z innych przyczyn są zwykle ukryte). Na przykład, gdy osoba chora psychicznie w szpitalu żąda czegoś od członka personelu, wiadomo, że samookaleczenie jest powszechnym wyrazem żądania lub szantażu.

Zachowania autodestrukcyjne mogą być przejawem rytuałów i wierzeń.

W przypadku schizofrenii samookaleczenie może być spowodowane halucynacjami imperatywnymi (rozkazującymi). W takich przypadkach osoba słyszy rozkazy zranienia się, czemu nie może się oprzeć.

Rodzaje samookaleczeń

Samookaleczenie może obejmować:

• nacięcia na skórze;
• oparzenia;
• ciosy;
• nadużywanie alkoholu, narkotyków i narkotyków;
• odmowa jedzenia lub wody;
• obsesyjne pragnienie wyrywania włosów na głowie i ciele (trichotillomania);
• drapanie skóry (dermatillomania);
• kontakt z gorącymi przedmiotami;
• skakanie z wysokości;
• ukąszenia zwierząt.

Samookaleczenie, a psychika – co się dzieje w duszy?

Samookaleczanie jest często używane jako sposób radzenia sobie z trudnymi i bolesnymi uczuciami. Fizyczne ataki na własne ciało mogą czasami być sposobem radzenia sobie z trudnymi emocjami, uczuciami i relacjami, które wydają się niemożliwe do opanowania. Poczucie izolacji, oderwania od życia, bezwartościowości, złości lub braku kontroli może prowadzić do podejmowania prób ucieczki, w patologiczne kontrolowanie trudnych myśli i uczuć poprzez samookaleczanie. W ramach psychoterapii pomagamy pacjentom wyrażać, przetwarzać i regulować emocje i uczucia, dzięki czemu pacjent czuje się mniej przytłoczony. Psychoterapia pomaga opracować skuteczne strategie radzenia sobie z trudnymi przeżyciami.

Samookaleczenia – psychoterapia

Samookaleczenie można wyleczyć poprzez usunięcie wewnętrznych przyczyn, które spowodowały emocjonalny ból i poczucie wyniszczenia, które doprowadziły do ​​samookaleczenia. Aby to zrobić, psychologowie i psychoterapeuci muszą najpierw zidentyfikować tę wewnętrzną przyczynę (przyczyny) w rozmowach z pacjentem. Następnie należy indywidualnie dobrać najskuteczniejszą psychoterapię dla tego pacjenta, mającą na celu wyeliminowanie przyczyny samookaleczeń.

W trakcie terapii z wybranym psychoterapeutą, do czasu wyeliminowania wewnętrznej przyczyny samookaleczeń (jej poszukiwanie i eliminacja może trwać długo), zaleca się pacjentowi stopniowe zastępowanie działań autodestrukcyjnych innymi, mniej traumatycznymi.

Czasem do terapii dołączane są przez psychiatrę leki przeciwdepresyjne i uspokajające, które są z powodzeniem stosowane w zmniejszaniu depresji w trakcie leczenia samookaleczeń. W przypadku samookaleczenia na tle schizofrenii, w leczeniu również stosuje się leki.

Ważne jest okazanie wsparcia ze strony rodziny i przyjaciół pacjenta. Omówienie uczuć, przyjacielskie i oparte na zaufaniu relacje w rodzinie mają ogromne znaczenie.

Przemoc fizyczna to użycie siły fizycznej przeciwko komuś, która powoduje obrażenia i może zagrażać ofierze. Dotyczy to nie tylko huligańskich wybryków i innych tego typu spraw, ale także zacisza domowego. Przemoc fizyczna może się przydarzyć każdemu nawet w najbardziej intymnym związku, takim jak małżeństwo, konkubinat, partnerstwo, rodzina czy też w gronie przyjaciół. Przemoc domowa ma wiele aspektów, może przejawiać się poprzez:

• agresję fizyczną;
• groźby przemocy;
• bicie;
• kopanie;
• gryzienie;
• popychanie;
• krępowanie;
• policzkowanie;
• rzucanie przedmiotami;
• wykorzystywanie seksualne;
• kontrolowanie;
• dominację;
• zastraszanie;
• i zaniedbywanie.

Chociaż często uważa się, że kobiety są głównymi ofiarami, może to przydarzyć się również mężczyznom. Przemoc domowa może występować w każdym przedziale wiekowym, etnicznym i społeczno-ekonomicznym, w parach heteroseksualnych i związkach partnerskich osób tej samej płci. Celem przemocy domowej jest przejęcie kontroli nad drugą osobą. Dominowanie i zastraszanie, a skutki dla ofiary mogą być druzgocące, nie oddziaływują jedynie na ciało, ale także na psychikę i trwają zwykle długo.

Ten rodzaj przemocy charakteryzuje się kształtowaniem klimatu lub wzorca zachowań, a ważnym elementem identyfikacji przemocy domowej jest systematyczny, powtarzalny charakter (nie są to pojedyncze incydenty). Przemoc emocjonalna może być zamierzona lub nieświadoma, ale zawsze jest to zachowanie ciągłe, a nie odosobniony incydent.

Ofiary przemocy fizycznej i psychicznej

Ktoś, kto cierpiał w przeszłości z powodu przemocy domowej, może odczuwać niepokój, strach i stres; depresje, ma zwykle niską samoocena, może mieć zespół stresu pourazowego (PTSD) i może mieć myśli samobójcze. W wyjątkowych przypadkach mogą rozwinąć się objawy psychosomatyczne lub problemy z jedzeniem – zaburzenia odżywiania.

Ofiary przemocy domowej mogą czuć się odizolowani od przyjaciół i rodziny z powodu poczucia wstydu lub poczucia winy. Czują się winne danej sytuacji, która się wydarzyła lub często mają uczucie, że ​​„sprowokowali” nadużycie.

Pomoc osobom, które doświadczyły przemocy domowej

Osoby podatne na przemoc emocjonalną i emocjonalną w domu charakteryzują się takimi cechami, jak zwiększona podejrzliwość i skłonność do zazdrości, nagłe i gwałtowne wahania nastroju, brak samokontroli, skłonność do usprawiedliwiania przemocy i agresji. Również osoby dopuszczające się przemocy psychicznej i fizycznej często mają zaburzenia osobowości.

Nierzadko zdarza się, że sprawcy przemocy unikają prac domowych lub szukają pełnej kontroli nad budżetem rodzinnym. Sprawcy potrafią bardzo manipulować, angażując przyjaciół, a nawet krewnych ofiary po swojej stronie i obwiniając ofiarę za popełnioną przemoc.

Ofiary takiej przemocy to osoby, które cierpią na wielu aspektach. Ucierpieć może w zasadzie każdy aspekt życia, wszystko, a przede wszystkim  zdrowie może ulec pogorszeniu, warto jednak mimo wszystko sięgnąć po pomoc, by w jakiś sposób się poradzić sobie z tym, co się stało lub się wydarzyło. Pomóc może rozmowa z profesjonalnym psychoterapeutą w poufnym i bezpiecznym środowisku. Rozmowa z terapeutą może zapewnić wsparcie potrzebne do zbadania złożonych uczuć i emocji doświadczanych w wyniku przemocy fizycznej. Poprzez słuchanie bez osądzania psychoterapeuta może pomóc osobie zrozumieć i wyraźniej widzieć. Psychoterapeuci z naszej bazy mają w tym względzie umiejętności, wiedzę i doświadczenie.

Przemoc może przybierać różne formy, np. fizyczną, emocjonalną, psychiczna, rasową lub seksualną. Do przemocy może dochodzić w różnych okolicznościach, np. w domu rodzinnym, w małżeństwie, w pracy, szkole lub na uczelni. Dotyczy to także dowolnych momencie życia – w dzieciństwie, w  okresie dojrzewania, w połowie życia, a także  podeszłym wieku. Nadużycia mogą doświadczać zarówno mężczyźni, jak i kobiety oraz osoby bez względu na rasę, klasę czy orientację seksualną. Znęcanie się polega na sprawowaniu władzy, podporządkowaniu się i kontroli – dotyczy to sytuacji, gdy wyrządzana jest krzywda, wbrew woli, wiedzy lub zrozumieniu ofiary. Psychoterapia w tym zakresie przede wszystkim pomaga w zbadaniu wpływu takich okoliczności.

Wszelkiego rodzaju przemoc, nadużycia są bardzo traumatycznym przeżyciem i mogą pozostawić trwałe ślady emocjonalne, schematy myśleniowe,  wpływając na wiarę w siebie, relacje i jakość życia osoby maltretowanej. Trauma związana z przemocą – czy to fizyczną, seksualną czy psychiczną – jest naturalną reakcją na stres, strach lub niepokój związany z wydarzeniami lub trwającymi okolicznościami.

Wiele osób, które były lub są maltretowane jako dzieci, nastolatki lub dorośli, radzi sobie, odsuwając traumę na bok. Często jednak trauma z odległej lub niedawnej przeszłości powraca lub staje się nie do zniesienia w aktualnie krzywdzącym związku, co prowadzi do niepokoju i zbyt silnych emocji. Powrót dawnego stresu traumatycznego często ma swoje źródło w aktualnym życiu lub doświadczeniu.

Podstawowe metody nadużyć, przemocy psychicznej, emocjonalnej

Gdy myślimy o nadużyciach, najpierw zwykle może przyjść na myśl przemoc fizyczna, nadużycia jednak zwykle mogą przybierać różne formy. Przemoc psychiczna, emocjonalna jest tak samo poważna jak przemoc fizyczna. Można się pokusić o wypisanie podstawowych elementów przemocy psychicznej:

• stosowanie podniesionego głosu, krzyków, wrzasków;
• wyzywanie kogoś;
• próba zmuszenia do kwestionowania własnego zdrowia psychicznego (gaslighting);
• ciągła krytyka;
• zniszczenie mienia;
• wmawianie kłamstwa;
• uwięzienie w domu, uniemożliwienie wyjścia;
• naruszanie prywatności;
• karanie za to, że nie zgadzamy się z tym, czego ktoś od nas chce;
• próba kontrolowania życie;
• izolowanie od rodziny i przyjaciół;
• odmawianie zaufania, na przykład działanie zazdrosne lub zaborcze, próbując odizolować partnera od rodziny lub przyjaciół;
• rzucanie obelg lub wyśmiewanie się w inny sposób;
• domaganie się, aby wiedzieć, gdzie partner jest w każdej minucie;
• monitorowanie, dokąd idzie partner, do kogo dzwonią i z kim spędzają czas;
• poniżanie partnera;
• wysuwanie oskarżeń o oszustwo;
• zazdrość o relacje zewnętrzne;
• seryjne oszukiwanie;
• obwinianie kogoś za swoje zachowanie;
• próba kontrolowania wyglądu;
• groźby subtelne lub jawne.

Ofiary takiej przemocy często mają problem z poczuciem winy. Jeśli ktoś został emocjonalnie wykorzystany, ważna jest świadomość, że to nie nasza wina. Nie ma też „właściwego” sposobu, aby się z tym pogodzić. Przemoc emocjonalna nie jest normalna, ale nasze uczucia są.

Problemy wynikające z nadużyć

Na początku ofiara nadużyć zwykle może zaprzeczać, że coś jest „nie tak”. Znalezienie się w takiej sytuacji może być szokujące i takie zwykle jest. Ofiara przemocy zwykle ma wrażenie i ma nadzieję, że się po prostu myli. Zwykle towarzyszy temu dezorientacja, strach, beznadzieja, wstyd.

Ten emocjonalny ciężar może również powodować behawioralne i fizyczne skutki uboczne. Mogą wystąpić:

• trudności z koncentracją;
• zmienny nastrój;
• napięcie mięśniowe;
• koszmary senne;
• przyspieszone bicie serca
• a także różne bóle i dolegliwości bólowe, zwane psychosomatycznymi.

Długotrwałe skutki znęcania się, przemocy psychicznej

Uczucia i emocje powstałe w wyniku znęcania się mogą ujawnić się na wiele sposobów, u różnych osób i w odmiennych połączeniach, a nawet w seriach. Emocje te obejmują traumę, strach, wątpliwości co do winy, poczucie winy, złość, wstyd, melancholię, smutek i depresję. Nabyte sposoby radzenia sobie z tymi problemami, mogą także prowadzić do problemów natury fizjologicznej (problemy ze snem, jedzeniem i koncentracją), a także nadużywania używanie alkoholu lub narkotyków, co w końcowym efekcie może prowadzić do zrujnowania życia.

W późniejszych związkach osób, które doświadczały nadużyć, często pojawia się problem zaufania, a izolacja może dodatkowo pogłębić poczucie bezradności, które uniemożliwia znalezienie sposobów na znoszenie tego, co może wydawać się nie do zniesienia. Dla osób znajdujących się obecnie w sytuacji przemocy poradnictwo dla par może być trudne, ale pomoc w zrozumieniu problemu przemocy i odnalezieniu własnego głosu może przynieść wiele korzyści.

Warto jeszcze wspomnieć o nadużyciach finansowych, praktycznie się o nich nie mówi i mniej się je bada, ale one także mogą prowadzić do wielu takich samych problemów. Podobnie jak wiele innych form znęcania się, opiera się na problemach z kontrolą i władzą.

Różne poważne badania pokazują, że przemoc emocjonalna może być tak samo szkodliwa jak przemoc fizyczna. Z biegiem czasu oba mogą przyczynić się do niskiej samooceny, chronicznych bólów, bezsenności, wycofania społecznego i depresji. Niektórzy badacze teoretyzują, że przemoc emocjonalna może przyczynić się do rozwoju takich stanów, jak zespół przewlekłego zmęczenia i fibromialgia.

Jak działa psychoterapia w przypadku nadużyć i przemocy psychicznej

Omówienie uczuć związanych z jakąkolwiek formą znęcania się z profesjonalnym psychoterapeutą może bardzo pomóc. Poszukiwanie pomocy w przypadku znęcania się i związanej z tym traumy może być zniechęcające, ale już podjąłeś/podjęłaś pierwszy krok czytając powyższy tekst

Psychoterapia w zakresie nadużyć i przemocy z jednym naszych profesjonalnych psychoterapeutów z naszej bazy, to praca nad określeniem zakresu, wpływu i sposobu radzenia sobie z doświadczeniami nadużyć, znęcania się, czy to w przeszłości czy też obecnie,  Dzięki tej eksploracji i wsparciu, terapia doradcza pomoże rozwinąć  ofiarom nowe siły, aby poradzić sobie z traumą i jej emocjonalnymi następstwami.Z reguły w większości nurtach psychoterapii wszystkie rozmowy z terapeutą są prywatne i poufne. Terapeuci są przede wszystkim po to, by  udzielać wsparcia i wskazówek wyjścia z problemów i zmiany sposobów myślenia i podejmowania decyzji.

Jeszcze na koniec warto dodać, że psychoterapia ofiar nadużyć, dotyczy nie tylko bezpośrednio samej ofiary. Czasami osoby, które były świadkami znęcania się lub bliskimi osobami trzecimi, również cierpią na traumatyczne lęki i niepokój i mogą chcieć skorzystać z podobnych terapii.

Aby uzyskać więcej informacji na temat psychoterapii i poradnictwa dla ofiar konkretnych form znęcania się, wybierz psychoterapeutę, czy to z Twojego miasta, czy też online i skontaktuj się z nim.

Leczenie zaburzeń odżywiania: Kraków, Trójmiasto, Warszawa

Zaburzenia odżywiania to w obecnych czasach bardzo częste choroby psychiczne, co nie znaczy jednak że zawsze są dobrze rozpoznane.

Obecnie w cywilizacjach rozwiniętych przy praktycznie nieograniczonym dostępnie do dóbr spożywczych ludzie mają coraz większe trudności z jedzeniem. Nie stanowią one obecnie jedynie jedynie źródła energii potrzebnej do życia. Pokarm często staje się obiektem zastępczym w wielu kwestiach.

Istnieje wiele dolegliwości związanych z nieprawidłowym jedzeniem:

• Jadłowstręt psychiczny (Anoreksja nervosa):  Towarzyszące cierpienie z powodu subiektywnie odczuwanej nadmiernej wagi ciała i konieczność utrzymania jak najlżejszej wagi ciała. Często odzwierciedla się w głodówkach, nadmiernych wysiłkach fizycznych mających na celu zmniejszenie wagi. Osoby dotknięte tym zaburzeniem mają często nierealistyczne poglądy na temat własnego wyglądu i wagi.  Choroba zwykle objawia się w 16-17 roku życia, ale nie jest to regułą.
• Żarłoczność (bulimia nervosa): Osoby dotknięte tą chorobą próbują kontrolować wagę, z jednej strony się często przejadają, a następnie z drugiej strony oczyszczają organizm poprzez wymioty, lub za pomocą środków przeczyszczających – innych leków, leków moczopędnych, jak i też późniejszego postu. Choroba pojawia się najczęściej w 18/19 roku życia choć jak powyżej nie stanowi to żadnej reguły.
• Niepohamowany apetyt: Chorzy czują potrzebę przejadania się.
• Inne: Są inne znane (i mniej rozpoznane) zaburzenia odżywiania, np. opisana tutaj ortoreksja.  W podejściu psychoterapeutycznym leczenie jest często podobne.

W zaburzeniach odżywiania – oprócz jasnych dolegliwości utrudniających codzienne życie – trzeba brać pod uwagę także to,  że nieprawidłowy stosunek do jedzenia i różne zmiany w diecie  mogą doprowadzić do uszkodzenia fizjologicznego funkcjonowania organizmu. Istnieją także negatywne skutki społeczne związane z zaburzeniami odżywiania.

Przyczyny…

Nie można jednoznacznie określić co jest przyczyną danego zaburzenia, każdy pacjent to zupełnie osobna 'książka’, którą psychoterapeuta musi przeczytać i przeanalizować. Możemy jedynie zebrać czynniki które sprzyjają wyzwoleniu tych zaburzeń są wśród nich:

• Presja społeczna, aby być chudym.
• Przymus profesjonalnej prezencji w środowisku np. pracy.
  
• Czynniki wynikające z wywiadu rodzinnego:  depresja,  uzależnienia, naciski rodzinne.
• Inne cechy psychologiczne, takie jak obsesje lub potrzeba bycia perfekcjonistą.
• Niepokoje.
• Kwestie samooceny.
• Trauma, żałoba i strata.
• Seksualne lub  emocjonalne nadużycia.
  
• Stres.
• Problemy z dojrzałością,  gdy zbliża się nieuniknione bycie dorosłym.

Jak psychoterapia może pomóc w przypadku zaburzeń odżywiania?

Przede wszystkim musisz wiedzieć ze psychoterapia to nie jest kolejna tabletka…  nie ma tu żadnego błyskawicznego remedium. Zaburzenia jedzenia często wynikają z głębokich ran, deficytów z przeszłych lat Twojego życia.

Nie dostaniesz też zestawu ćwiczeń, ani też kolejnej diety, dostaniesz natomiast wsparcie w przeżywaniu rzeczywiści. Podróż w głąb Ciebie, pozwoli w długim czasie odkryć jakie są prawdziwe źródła tego, czego tak w zasadzie poszukiwałaś/eś a uciekałaś/eś w zaburzeniach odżywiania. Jeżeli Aby Twoja współpraca z terapeutą była bardziej owocna pamiętaj o tych zasadach.

Pamiętaj że terapeuta ma obowiązek zachować tajemnicę zawodową, zadaniem terapeuty podczas takiej terapii jest danie Tobie czasu i przestrzeni do odkrycia przyczyn dla których trudności z jedzeniem istnieją…

Objawy stresu to:

• gniew,
• ataki paniki,
• wycofanie społeczne,
• nadmierne pobudzenie,
• poczucie krzywdy,
• uzależnienia seksualnego i wzrost używania narkotyków i alkoholu.

Wysoki poziom stresu może być spowodowany przez wiele różnych sytuacji życiowych, w tym nadmiar pracy, trudne relacje, trudności finansowe, różnego rodzaju utraty czy też żałobę.

Zbyt długotrwałe narażenie na stres może doprowadzić do poważnych dolegliwości fizycznych, a także problemów psychicznych i zdrowotnych.

Stres może podnieść ciśnienie krwi, osłabić układ odpornościowy, zwiększyć ryzyko zawału serca i udaru mózgu, przyczynić się do bezpłodności i przyspieszyć proces starzenia. Z czasem, jeżeli nic z nim nie zrobimy może powodować długotrwałą depresję.

Psychoterapia i poradnictwo może pomóc w lepszym zrozumieniu i poznaniu trudnych stresowych sytuacji. W czasie indywidualnej pracy z przytłaczającym, uczuciem stresu, psychoterapia pozwala na znalezienie przyczyny problemu i odszukanie zdrowszego  sposobu radzenia sobie z nim.

Dyskretna rozmowa z profesjonalnym terapeutą z grupy lustro.org, umożliwi pacjentowi zdobyć jasność i ulgę jeśli tylko naprawdę chce ją odszukać.