Co zrobić, gdy w rodzinie jest dużo niepowodzeń w związkach/małżeństwach i przez to mam obawy do wstępowania w swoje związki?
Kazik

Jeśli w twojej rodzinie jest wiele niepowodzeń w związkach/małżeństwach, możesz czuć obawy przed wstąpieniem w swoje własne związki. To zrozumiałe, ponieważ możesz obawiać się, że będzie u ciebie działo się tak samo jak u twoich bliskich. Jednak możesz krok po kroku walczyć ze swoimi obawami, aby wesprzeć siebie w podążaniu do szczęśliwego i satysfakcjonującego związku. Oto kilka sposobów, w jaki możesz to zrobić.

Po pierwsze, należy skupić się na tworzeniu silnego, zdrowego i ciepłego związku z partnerem. Staraj się dotrzymywać obietnic, komunikować szczerze i słuchać z zaangażowaniem. Pracuj nad budowaniem zaufania i wsparcia wzajemnego. Pomóż swojemu partnerowi czuć się bezpiecznie i swobodnie w Twoim towarzystwie.

Kolejnym krokiem jest uświadomienie sobie, że Twoi bliscy prawdopodobnie popełnili błędy, które przyczyniły się do ich niepowodzeń. Powinieneś wziąć odpowiedzialność za swoje własne życie, a nie postrzegać siebie przez pryzmat wyborów Twoich bliskich. Pracuj nad ustaleniem, jakie są Twoje wytyczne dotyczące tego, jak chcesz tworzyć swoje małżeństwo/związek. Przejdź do prac nad Twoimi własnymi skłonnościami do przyjmowania niezdrowych schematów zachowań i wzorców z twojej rodziny. Możesz zapytać siebie, jakie zachowania często były widoczne w twojej rodzinie i w jaki sposób mogą one wpływać na Twoje relacje z ludźmi. Na przykład, jeśli twój ojciec/matka/rodzeństwo/dziadkowie mieli tendencję do krytykowania się nawzajem, możesz uświadomić sobie, że Ty możesz wybrać inny sposób komunikacji.

Następnie pracuj nad ustaleniem, czego szukasz w swoim związku. Na przykład zastanów się, czego oczekujesz od bliskości w związku i jak postrzegasz swojego partnera. Zrozumienie, co możesz dawać i otrzymywać od swojego partnera, może pomóc Ci zbudować zdrowy związek. Na koniec bądź miły dla siebie i swojego partnera, a także pamiętaj, że każda relacja wymaga pracy i czasu. Twoje obawy do wstępowania w swoje związki są zrozumiałe, ale należy pamiętać, że możesz skoncentrować się na tworzeniu pozytywnych i satysfakcjonujących związków.

Co zrobić alby ciągle nie wpadać w te same problemy?

Jednym z narzędzi, które pomaga wyrwać się z zaklętego kręgu wchodzenia w te same problemy jest psychoterapia, która polega na relacji z terapeutą.
Relacja z psychoterapeutą może pomóc w leczeniu różnych problemów. Terapeuci są skuteczni, gdyż potrafią wyciągnąć u pacjentów to, czego nie potrafią robić sami. Z tego powodu terapia może być wyjątkowo skutecznym narzędziem w leczeniu wielu zaburzeń. Chociaż można sądzić, że relacja z terapeutą polega jedynie na mówieniu o swoich problemach, może ona zazwyczaj obejmować znacznie więcej.

Pierwszym krokiem do udanej relacji z terapeutą jest znalezienie natury, która najlepiej ci odpowiada. Niektórzy ludzie preferują terapeutów o podejściu psychodynamicznym, podczas gdy inni wolą terapeutów o podejściu kognitywno-behawioralnym. W obu przypadkach ważne jest, abyś czuł się komfortowo pracując z terapeutą, aby traktować go jako partnera, a nie jako przeszkodę.

Kolejnym ważnym elementem udanej relacji z terapeutą jest zaangażowanie. Zrozumienie, że terapia wymaga współpracy obu stron. Terapeuta może ci pomóc w rozwiązaniu twojego problemu, ale nie może zrobić tego za ciebie. Musisz być również gotowy do pracy i wyciągnięcia wniosków z terapii, aby zobaczyć zmiany w swoim zachowaniu i postawie.

Kolejnym ważnym krokiem jest umiejętność mówienia otwarcie i szczerze. Oznacza to, że nie powinieneś ukrywać prawdziwych myśli lub uczuć przed swoim terapeutą. Możesz wyrażać swoje opinie i obawy bez obawy o odrzucenie lub krytykę. Jeśli nie czujesz się swobodnie mówiąc o swoich problemach w gabinecie terapeuty, sprawdź, czy istnieje alternatywny sposób na porozmawianie z terapeutą, taki jak e-mail, rozmowy na czacie lub inne formy komunikacji cyfrowej.
Jednak najważniejszym krokiem jest zbudowanie zaufania. Praca z terapeutą wymaga, abyś zdał sobie sprawę z tego, że jego jedynym celem jest pomóc ci w osiągnięciu lepszej jakości życia. Jeśli masz problem z budowaniem zaufania do terapeuty, porozmawiaj o tym z nim. Może on ci pomóc przezwyciężyć te bariery i łatwiej będzie ci mówić o tym, co czujesz.

Relacja z terapeutą może być świetnym narzędziem leczenia gdyż w trakcie tej relacji występują różne rzeczy które tak naprawdę wychodzą w relacjach z innymi ludźmi też. Psychoterapeuta dzięki temu że ma odpowiednie narzędzia, jest w stanie skutecznie wykryć tego typu relacje i pomagać pacjentowi wyjść z tych zaklętych kręgów który się wpada. Dzięki przepracowaniu różnych problemów w trakcie relacji z terapeutą mamy później możliwość wchodzenia w inne relacje z ludźmi i budowania ich na zdrowszych zasadach. Jednak ważne jest, aby znaleźć terapeutę, z którym czujesz się komfortowo i który pomoże ci w budowaniu zaufania i wzajemnej szczerości, a także przy którym nie będziesz bał się okazać swoich słabości. Dzięki temu będziesz w stanie w pełni skorzystać z tego leczniczego narzędzia i mieć szansę powrotu do zdrowia.

Jak psychoterapia może pomóc w problemach w związkach?

Psychoterapia może być skutecznym narzędziem w zapobieganiu i rozwiązywaniu problemów w związkach. Psychoterapeuta może pomóc parom w ich relacjach poprzez dyskusję na temat ich problemów i współpracę w celu opracowania planu osiągnięcia porozumienia.

Długoterminowa psychoterapia może być korzystnym rozwiązaniem dla par, które borykają się z trudnymi problemami w związku. Przez długoterminową psychoterapię para ma możliwość dokładnego zbadania i zrozumienia istoty swoich problemów. Terapeuta może pomóc parze w zdiagnozowaniu konfliktów, które występują w związku, i w znalezieniu zdrowszych sposobów radzenia sobie z nimi. Psychoterapia może pomóc parze w ustaleniu więzi, która służy jako fundament dla ich relacji. Ma to na celu ustalenie lepszych komunikacji między nimi, a także stworzenie wspólnych wizji ich związku. Wymaga to bardzo uważnego i kreatywnego podejścia, aby pomóc parze przezwyciężyć trudne sytuacje w związku i zrozumieć, w jaki sposób mogą osiągnąć swoje cele. Terapeuta może również pomóc parze w zrozumieniu i rozwiązaniu bieżących problemów. Pomaga to parze w znalezieniu zdrowszych sposobów myślenia i działania w strefach, w których nie czują się komfortowo. Może to być skutecznym sposobem na rozwiązanie trudnych problemów, takich jak komunikacja, nieporozumienia, strach czy zazdrość.

Psychoterapia może również pomóc parze w poznaniu i zrozumieniu siebie nawzajem. Pomaga to parze w nauczeniu się akceptacji i doceniania unikalnych cech swojego partnera. Dzięki temu może to stać się podatne na okazywanie szacunku i akceptacji. Pozwala to parze iść do przodu oraz umacniać ich więź.

Podsumowując, psychoterapia jest skutecznym środkiem w pracy nad problemami w związkach. Pozwala parze na zanalizowanie istoty swoich problemów i postawienie planu do ich rozwiązania. Może to również pomóc parze w zwiększeniu zaufania i szacunku, a także w zrozumieniu i akceptacji siebie nawzajem. Skorzystanie z profesjonalnego wsparcia terapeutycznego może skutecznie i trwale pomóc parze w naprawieniu ich związku.

Zachowania związane z nadużywaniem substancji i zaburzeniami odżywiania nie są uważane za samookaleczenia, ponieważ skutki uboczne związane z uszkodzeniem tkanki pojawiają się w sposób niezamierzony. Ryzyko samobójstwa wśród osób, które się samoookaleczają, jest wysokie – 40-60% wszystkich samobójstw towarzyszy samookaleczeniu. Jednak w większości przypadków funkcjonuje, nietrafne jest założenie, że osoby skłonne do samookaleczeń są również potencjalnymi samobójstwami.

Przyczyny samookaleczeń

Często ludzie nie potrafią zwerbalizować sensu samookaleczeń, jednak na ogół zauważają, że przynosi im to pewną ulgę, uwalnia od negatywnych uczuć i wewnętrznego napięcia, którego nie można się pozbyć w żaden inny sposób…

W większości przypadków samookaleczenie jest reakcją na silny emocjonalny, psychiczny ból. Z uwagi na to, że uwaga pacjenta przestawia się na odczuwanie bólu fizycznego, ból emocjonalny zostaje przytępiony – uczucia depresji, poczucia winy, niepokoju, stresu, bolesne wspomnienia mogą chwilowo być złagodzone. Sprzyjają temu również endorfiny, substancje naturalnie uwalniane w organizmie podczas urazów fizycznych, które mogą zmniejszać ból i poprawiać ogólne samopoczucie. Jednak po ustąpieniu bólu fizycznego i zaprzestaniu działania endorfin, cierpienie emocjonalne powraca, co pociąga za sobą konieczność wielokrotnego powtarzania samookaleczeń. Z biegiem czasu samookaleczenie często staje się nawykiem.

W większości przypadków samookaleczenie jest reakcją na intensywny stres emocjonalny i psychiczny. Z uwagi na to, że uwaga pacjenta przestawia się na odczuwanie bólu fizycznego, ból emocjonalny zostaje chwilowo przytępiony. Uczucia takie jak przygnębiony nastrój, poczucie winy, niepokój, stres i bolesne wspomnienia mogą zostać chwilowo złagodzone. Sprzyjają temu również endorfiny, substancje naturalnie uwalniane w organizmie podczas urazów fizycznych, które mogą zmniejszać ból i poprawiać ogólne samopoczucie. Jednakże, gdy ból fizyczny ustąpi i endorfiny nie są już obecne, stres psychiczny ponownie uderza, zmuszając do powtórzenia samookaleczeń. Samookaleczanie często staje się z czasem nawykiem.

W niektórych przypadkach samookaleczenie jest spowodowane poczuciem wewnętrznej emocjonalnej pustki, straty, samotności. W tym przypadku ból fizyczny pomaga pacjentowi poczuć, że wciąż żyje. Ten stan pustki może wystąpić zarówno u osoby zdrowej, jak i być spowodowany zaburzeniem psychicznym. Niektórzy pacjenci stosują samookaleczenia jako sposób na złagodzenie agresji.

Często samookaleczenie jest spowodowane poczuciem winy, rzeczywistym lub domniemanym. W takim przypadku pacjent karze się samookaleczeniem. Pacjenci opisują swój stan w następujący sposób: „Musiałem zrobić sobie krzywdę, ukarać się za to, jak okropną osobą, którą uważałem, i rozproszyć mgłę w mojej głowie. Gdy tylko zrobiłem sobie krzywdę, znów poczułem kontrolę, poczułem spokój, jakby w mojej głowie został naciśnięty przycisk resetowania”.

Nastolatki, które popełniają samookaleczenia, często wycinają na skórze słowa związane z poczuciem winy, takie jak: „głupi”, „przegrany”, „gruby” itp.

Innym powodem samookaleczenia jest zwrócenie uwagi na siebie, zaspokojenie pewnych potrzeb, o których zaspokojenie pacjent z jakiegoś powodu nie może poprosić lub których zaspokojenia inni odmawiają. Takie samookaleczenia można łatwo rozpoznać po rozgłosie (samookaleczenia z innych przyczyn są zwykle ukryte). Na przykład, gdy osoba chora psychicznie w szpitalu żąda czegoś od członka personelu, wiadomo, że samookaleczenie jest powszechnym wyrazem żądania lub szantażu.

Zachowania autodestrukcyjne mogą być przejawem rytuałów i wierzeń.

W przypadku schizofrenii samookaleczenie może być spowodowane halucynacjami imperatywnymi (rozkazującymi). W takich przypadkach osoba słyszy rozkazy zranienia się, czemu nie może się oprzeć.

Rodzaje samookaleczeń

Samookaleczenie może obejmować:

• nacięcia na skórze;
• oparzenia;
• ciosy;
• nadużywanie alkoholu, narkotyków i narkotyków;
• odmowa jedzenia lub wody;
• obsesyjne pragnienie wyrywania włosów na głowie i ciele (trichotillomania);
• drapanie skóry (dermatillomania);
• kontakt z gorącymi przedmiotami;
• skakanie z wysokości;
• ukąszenia zwierząt.

Samookaleczenie, a psychika – co się dzieje w duszy?

Samookaleczanie jest często używane jako sposób radzenia sobie z trudnymi i bolesnymi uczuciami. Fizyczne ataki na własne ciało mogą czasami być sposobem radzenia sobie z trudnymi emocjami, uczuciami i relacjami, które wydają się niemożliwe do opanowania. Poczucie izolacji, oderwania od życia, bezwartościowości, złości lub braku kontroli może prowadzić do podejmowania prób ucieczki, w patologiczne kontrolowanie trudnych myśli i uczuć poprzez samookaleczanie. W ramach psychoterapii pomagamy pacjentom wyrażać, przetwarzać i regulować emocje i uczucia, dzięki czemu pacjent czuje się mniej przytłoczony. Psychoterapia pomaga opracować skuteczne strategie radzenia sobie z trudnymi przeżyciami.

Samookaleczenia – psychoterapia

Samookaleczenie można wyleczyć poprzez usunięcie wewnętrznych przyczyn, które spowodowały emocjonalny ból i poczucie wyniszczenia, które doprowadziły do ​​samookaleczenia. Aby to zrobić, psychologowie i psychoterapeuci muszą najpierw zidentyfikować tę wewnętrzną przyczynę (przyczyny) w rozmowach z pacjentem. Następnie należy indywidualnie dobrać najskuteczniejszą psychoterapię dla tego pacjenta, mającą na celu wyeliminowanie przyczyny samookaleczeń.

W trakcie terapii z wybranym psychoterapeutą, do czasu wyeliminowania wewnętrznej przyczyny samookaleczeń (jej poszukiwanie i eliminacja może trwać długo), zaleca się pacjentowi stopniowe zastępowanie działań autodestrukcyjnych innymi, mniej traumatycznymi.

Czasem do terapii dołączane są przez psychiatrę leki przeciwdepresyjne i uspokajające, które są z powodzeniem stosowane w zmniejszaniu depresji w trakcie leczenia samookaleczeń. W przypadku samookaleczenia na tle schizofrenii, w leczeniu również stosuje się leki.

Ważne jest okazanie wsparcia ze strony rodziny i przyjaciół pacjenta. Omówienie uczuć, przyjacielskie i oparte na zaufaniu relacje w rodzinie mają ogromne znaczenie.